لکنت در بزرگسالان

تعریف و شیوع

لکنت جزو اختلالات ارتباطی محسوب می شود. این اختلال از طریق آشفتگی در روانی طبیعی و زمان بندی گفتار مشخص می گردد. علائم عبارتند از: تکرار هجا و صدا، کشیده گویی همخوان و واکه، کلمات شکسته (مکث در یک کلمه)، قفل بدون صدا یا قابل شنیدن، جانشینی کلمات برای اجتناب، تکرار کلمات تک هجایی و تنس در بیان کلمات. این آشفتگی ها موجب اضطراب در حین صحبت کردن یا محدودیت در ارتباط موثر، مشارکت اجتماعی یا عملکرد شغلی می شوند.

بزرگسالانی که لکنت می کنند ممکن است رفتارهای ثانویه یا اجتناب نشان دهند که ارتباط آن ها را تحت تاثیر قرار می دهند. این موارد عبارتند از:

• صداهای اضافی مانند پاک کردن گلو

• شکلک های صورت همچون پلک زدن و فشردن فک

• حرکت سر یا بدن

• کاهش برونداد کلامی به علت اجتناب از صحبت کردن

• اجتناب از موقعیت های اجتماعی

• استفاده از فیلرها برای پنهان کردن لحظات لکنت

بسامد و شدت لکنت ممکن است از یک روز تا روز دیگر و بسته به موقعیت صحبت کردن، نوسان داشته باشد. زمانی که فشار ارتباطی افزایش پیدا کند، لکنت اغلب شدیدتر می شود مانند رقابت برای حرف زدن، ارائه ی شفاهی، و …

بزرگسالانی که لکنت می کنند ممکن است خودآگاهی منفی داشته باشند و احساس شرم، اضطراب و ترس را به دنبال عدم موفقیت در صحبت کردن روان تجربه نمایند.

شیوع لکنت تقریبا ۲% از بزرگسالان در سنین ۲۱ تا ۴۹ سال و کمتر از ۲% از بزرگسالان در سنین ۵۰ سال و بالاتر را تحت تاثیر قرار می دهد.

درمان

لکنت قابل درمان است. تحقیقات، درمان های زیر را برای بزرگسالان دارای لکنت پیشنهاد می دهند:

• گفتاردرمانی: درمان بر اساس ارزیابی روانی گفتار، فاکتورهای زبانی، مولفه های احساسی و سبک زندگی انجام می شود.

• درمان شناختی-رفتاری: به بزرگسالان کمک می کند که کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. مشاوره می تواند ترس ها و اضطراب های اجتماعی و گفتاری، مهارت های اجتماعی مرتبط با صحبت کردن و تعامل با دیگران را درمان کند.

• مداخلات دارویی: داروهای ضد اضطراب برای افرادی که در کنترل اضطراب با استفاده از تکنیک های شناختی-رفتاری مشکل دارند.

• گروه های حمایتی