در میان فعالیت های حرکتی انسان، تولید گفتار پیچیده ترین رفتار است و نیازمند مهارت های حرکتی ظریف و دوره ی زمانی طولانی برای تکامل میباشد. هر فرد برای دست یابی به هدف استفاده از گفتار، نیازمند بیان صحیح صداهای مختلف زبان خود است و اگر این جنبه از گفتار مختل شود، نمیتواند با دیگران ارتباط موثر برقرار کند. اختلالات صداهای گفتاری به معنی اختلال در گفتن صداهای زبان است.
اختلالات صداهای گفتاری یکی از اختلالات ارتباطی بسیار شایع میباشد که آسیب شناسان گفتار و زبان با آن رو به رو هستند و طیفی از اختلالات خفیف همچون یک لیسپ (بین دندانی کردن صدای /س/) تا اختلالات شدید همچون گفتار کاملا نامفهوم را شامل میشود. این اختلالات اغلب در سنین زیر ۸ سالگی رخ میدهند، اما ممکن است تا بعد از این سن نیز ادامه پیدا کنند و همچنین در بزرگسالان نیز رخ دهند که اغلب در بزرگسالی با علل جسمی مرتبطند.
آسیب شناسان گفتار و زبان، جمعیت کودکان دارای اختلالات صداهای گفتاری را به دو گروه نسبتا بزرگ تقسیم کرده اند:
این گروه شامل کودکانی است که اختلالشان با یک علت مشخص و واضح ارتباط دارد همچون ناهنجاری های دهانی- صورتی، سندروم های ژنتیکی، آسیب شنوایی، اختلالات عصبی- حرکتی و آپراکسی گفتار دوران کودکی.
دومین و بزرگترین گروه کودکان با اختلالات صداهای گفتاری است که اختلالشان علت آشکار و مشخصی ندارد.
_ اختلال تولیدی که به اختلالات صداهای گفتاری بر مبنای تولید و تلفظ گفته میشود. به عبارتی، کودک در الگوی حرکتی تولید یک یا چند صدا مشکل دارد.
_ اختلال واج شناختی که به خطاهای صداهای گفتاری بر مبنای اصول و قواعد اطلاق میگردد. به عبارتی در فراگیری قواعد واج شناختی کودک اشکال وجود دارد.
اختلالات صداهای گفتاری بر رشد آگاهی واج شناختی تاثیر دارد و از آنجا که مهارت آگاهی واج شناختی در خواندن و نوشتن کودکان بسیار تاثیرگذار است، از این رو درمان به موقع اختلالات صداهای گفتاری در سنین پیش از مدرسه حائز اهمیت میباشد. به عبارتی، کودک در ابتدا حروف الفبا را با تکیه بر صداهای گفتاری یاد میگیرد، در واقع هر یک از حروف الفبا را در ذهن خود به عنوان نمایندهی یک صدای گفتاری میداند. از این رو خطاهای صداهای گفتاری منجر به اختلال در یادگیری دانش الفبایی و مهارت های خواندن و نوشتن میگردد.