* لکنت در بزرگسالی *

در دوران بزرگسالی افراد دارای لکنت علاوه بر رفتار های اولیه (تکرار, کشیدن و قفل) با جنبه های دیگری که شامل ترس از کلمه یا صدای خاص، موقعیت های ارتباطی خاص و احساس خجالت در حین صحبت کردن همراه است، مواجه می شوند. لذا درمان علاوه بر علائم اولیه لکنت ، تعدیل نگرش فرد نسبت به لکنت، کاهش اضطراب در محیط های خارج از کلینیک را تحت پوشش قرار می دهد.

مواردی که یک فرد بزرگسال دارای لکنت در طی درمان باید بداند :

کنترل احساسات و نگرش های منفی و به حداقل رساندن آن

آشنایی با جنبه های مختلف گفتار که شامل لکنت قابل قبول ، روانی کنترل شده و روانی خودانگیخته می باشد. زمانی روانی خودانگیخته به دست می آید که فرد دارای لکنت روانی کنترل شده را به خوبی در تمام شرایط محیطی رعایت کند.

استفاده طولانی مدت از استراتژی های مدیریت لکنت جهت حفظ روانی و تثبیت آن

در برخی از افراد دارای لکنت پیشرفته ممکن است به دست آوردن میزان بالای روانی خود انگیخته غیر ممکن باشد, بنابراین این گروه با رعایت رویکردهای کنترل لکنت ممکن است به سطحی از لکنت قابل قبول دست پیدا کنند.

مشکلی که در بسیاری از افراد دارای لکنت وجود دارد  این است که این افراد در مرحله ای ممکن است با میزان بالای روانی خودانگیخته  روبه رو شوند که انتظار دارند این روانی بدون هیچ تلاشی ادامه پیدا کند.

فاکتورهای متعددی وجود دارد که منجر به شکست یا موفقیت در درمان می شود :

1. میزان انگیزه برای درمان
2. نگرش فرد نسبت به اختلال
3. انتظارات فرد از درمان
4. میزان تلقین پذیری مراجع
5. میزان اضطراب فرد دارای لکنت
6. سن
7. جنس
8. موقعیت اجتماعی
9. سطح تحصیلات