بدون تردید ارتباط کلامی روان و مناسب کودک در محیط مدرسه با هم نوعان و آرامش خاطر آن از مهمترین دغدغه های آموزشی تلقی می شود. چنانچه به هر دلیل ممکن کودک از نوعی اختلال گفتاری از جمله لکنت رنج ببرد، هدف آموزشی و امنیت عاطفی کودک میسر نمی شود.
لکنت یک اختلال گفتاری دوران کودکی است و صرفاً همان وقفه های گفتاری نیست، بلکه نوعاً تغییرات رفتاری، عاطفی و نگرشی را نیز به همراه دارد. لکنت می تواند تحصیلات و زندگی اجتماعی فرد را تحت تأثیر قرار دهد.
م-م-م می تونم حموم برم؟
م-م-م من می دونم جوابو!
سسسسسسسسسسسسارا اومد.
ااااااااااااااااااااااااااگرچه کتابی که خوندم سخت بود اما دوستش دارم.
لکنت ممکن است از ١٨ ماهگی تا بلوغ شروع شود. اما اکثرأ در در سنین پیش دبستانی ( بین ۲ تا ۵ سالگی) زمانی که ناروانی طبیعی هم در گفتار کودک وجود دارد، آغاز می شود. درحالیکه علت دقیق آن ناشناخته است، محققان در این مورد توافق نظر دارند که این اختلال احتمالأ از تعامل عوامل زیر ایجاد می شود:
تردیدی نیست که عوامل ارثی در ایجاد لکنت مؤثراست. مطابق بعضی تحقیقات به عمل آمده، لکنت در بین فامیلهای درجه یک افراد مبتلا به لکنت ۳ برابر بیشتر از سایر افراد است.
مطابق تحقیقات ۲۷ درصد از افراد دارای لکنت دچار تأخیر در رشد گفتار و زبان، اختلالات تلفظ واج ( مثلأ حذف صدای آخر کلمه یا جانشین کردن برخی صداها) و یا سایر اختلالات گفتاری بوده اند. از طرف دیگر عده ای از افراد معتقدند که ممکن است کودک رشد ناگهانی در توانمندیهای زبانی، داشته باشد، بدون اینکه دستگاههای حرکتی گفتاری وی متناسب با آن تکامل پیدا کرده باشد. بنابراین ناروانی در گفتار کودک پیش خواهد آمد.
به عبارت دیگر، می توان گفت هم تأخیر و هم تسریع در مهارت های زبانی به دلیل عدم تناسبی که بین سرعت تفکر و سرعت تولید گفتار کودک وجود دارد، می توانند باعث بروز ناروانی شود و زمینه پیدایش لکنت در کودک را ایجاد می کند.
پرینز عوامل زیر را در بروز لکنت مهم می داند:
– فشارهای زمانی
– توقع بالاتر از توانایی کودک
– عدم پاسخ به نیازهای کودک به اندازه کافی
یک سوم یا ۳۰ درصد کودکان دارای لکنت به طور همزمان داراری اختلالات تولیدی هستند. بالغ بر ۱۵ درصد کودکان دچار اختلال یادگیری نیز دارای لکنت هستند.
این نسبت درکودکان پیش دبستانی حدود ۲ به ۱ ( مذکر به مؤنث) و در افراد بزرگسال حدود ۴به ۱ است. بهبودی خودبخودی در دختران نسبت به پسران به مراتب بیشتر است
تعداد پسرهای دارای لکنت بیش از دخترها می باشد. در سن دو سالگی این نسبت بین پسرها به دخترها دو به یک است. اما در ۵ سالگی نسبت پسرها به دخترها ۴ به یک است. تقریبأ ۵ درصد همه کودکان یک دوره ۶ ماهه یا بیشتر از لکنت را تجربه می کنند.