سندرم داون که در گذشته مُنگُلیسم نیز نامیده میشد، یک بیماری ژنتیکی است که به دلیل حضور تمام یا بخشی از یک کروموزوم اضافی در جفت کروموزوم ۲۱ به وجود میآید که در اصطلاح علمی تریزومی ۲۱ نامیده میشود. این بیماری دارای علایم مختلف از جمله ناهنجاریهای عمده یا خفیف در ساختار یا عمل کرد ارگانها میباشد. از جمله علایم عمده و زودرس که در تقریباً همه بیماران مشاهده میشود وجود مشکلات یادگیری و نیز محدودیت و تأخیر رشد و نمو میباشد. ناهنجاریهای فک و صورت، ناهنجاریهای قلبی عروقی و خطر ابتلای بیشتر به انواعی از بیماریها نظیر آلزایمر، لوسمی و عفونتها نیز از پیامدهای این بیماری میباشند.علایم ظاهری سندرم داون، وجود یک خط عرضی در کف دست به جای دوتا، چینهای کنار داخلی صورت، بینی کوچک و سر بالا و گوشهای کوچکتر و کمی پایین تر و … میباشد.
علت اصلی ایجاد کننده سندرم داون، جدا نشدن کروموزومهای شماره ۲۱ مادری است که این خطر با افزایش سن مادران رابطه دارد.
تاخیر در رشد و نمو و ناهنجاری های فک و صورت باعث ایجاد مشکلات گفتاری در این افراد می شود.
با توجه به این که زبان برای رشد ذهنی و اجتماعی بسیار حیاتی است می توان استدلال کرد که گفتاردرمانی مهمترین بخش مداخله ای برای کودکان مبتلا به سندرم داون است که نیاز های شناختی و ارتباطی این افراد را پوشش می دهد.
افراد مبتلا به سندرم داون یک سری ویژگی های زبانی دارند که به بررسی آن ها میپردازیم:
Phonological (واج شناسی)
Semantic(معناشناسی)
Syntax(نحو)
Pragmatic(کاربردشناسی)
صوت : صدای خشن، نفس آلود، فرکانس پایین، بلندی متغیر
روانی: در برخی از کودکان سندروم داون لکنت مشاهده می شود
تشدید: هایپرنیزالیتی دیده می شود( شکاف لب و کام و هم چنین بی کفایتی نرمکام در برخی از کودکان سندروم داون وجود دارد).
مهارت های ارتباطی اولیه در این کودکان:
مهارت های ارتباطی اولیه ممکن است در این کودکان ضعیف باشد.
تماس چشمی، توجه، تقلید، نوبت گیری، تمیز شنیداری، حافظه بینایی و شنیداری و …. مواردی هستند.
که باید در ابتدا در کودک ارزیابی شده و در صورت داشتن اختلال باید از اولیت های درمانی در کنار کارروی حیطه های دیگر قرار گیرد.