دارو درمانی در لکنت

درمان‌های بسیاری برای لکنت وجود دارد که یکی از درمان‌های ممکن، دارو درمانی می‌باشد. متخصصین معتقدند که لکنت یک جزء نورولوژیک  دارد و برای بهبود نقائص نورولوژیک می‌توان از دارو استفاده کرد.

استدلال‌های نظری رویکرد دارو درمانی در لکنت عبارتند از:

• فرضیه‌ی دوپامین:

این فرضیه بیان می‌کند فعالیت دوپامین در افرادی که لکنت می‌کنند بالاست.

• کنترل علائم لکنت:

علت استفاده از دارو در درمان این اختلال، این است که گمان می‌شود عملکرد داروها، فاکتورهای زیربنایی دخیل در لکنت را کنترل می‌‌کنند.

• شباهت‌های لکنت و سندروم تورت (Tourette):

حرکات ثانویه‌ی لکنت مشابه تکان‌ها و تیک هایی است که در سندروم تورت وجود دارند، هر دو در کودکی شروع می‌شوند، سطوح بالای دوپامین در مناطق زیر قشر مغز را نشان می‌دهند، تحت اضطراب و استرس بدتر می‌شوند، نسبت مردان به زنان بیشتر است.

داروهای موثر بر لکنت:

با آن که داروهای مختلفی در درمان لکنت مطالعه شده‌اند، اما تا کنون فقط آن دسته از داروهایی که بازدارنده‌ی فعالیت دوپامین هستند، اثربخش گزارش شده اند. لازم به ذکر است که بخش وسیعی از تحقیقات دارو درمانی در لکنت، روی بزرگسالان انجام شده است.

بر اساس نتایج حاصل از مطالعات، داروهای قدیمی بازدارنده‌ی دوپامین مانند هالوپریدول (Haloperidol) در کاهش لکنت موثرند اما با عوارض جانبی ویژه‌ای همراه هستند که شامل سفتی عضلات و حرکات غیر طبیعی، بی خوابی و بدعملکردی جنسی می‌باشند.

داروهای جدید بازدارنده‌ی دوپامین مانند: ریسپریدون (Risperidone)، الانزاپین (Olanzapine) و آریپیپرازول (Aripiprazole) بهتر از داروهای قدیمی هستند اما آنها هم عوارض جانبی متغیری دارند.

  مزایای دارو درمانی عبارتند از:

• با افزایش فعالیت مغز در مناطق گفتاری، موجب کاهش بسامد لکنت می‌شود.
• به کاهش رفتارهای ثانویه‌ی لکنت کمک می‌کند.
• این رویکرد به تلاش کمی نیاز دارد.
• اثرات مثبت داروها به موقعیت‌های طبیعی گفتار گسترش می یابند.

 معایب دارو درمانی عباتند از :

• این داروها عوارض جانبی مختلفی دارند.
• هیچ کدام از این داروها برای لکنت طراحی نشده اند یا توسط سازمان غذا و  دارو(FDA) به تایید نرسیده‌اند.
• طرح‌های مطالعاتی ضعیفی برای تعیین اثربخشی داروها انجام شده است.
• دارو درمانی هزینه بر است و نتایج آن، متغیر می‌باشد.
• توجیهات نظری ناقصی دارند.